dopiąć swego

См. также в других словарях:

• dopiąć swego — {{/stl 13}}{{stl 7}} osiągnąć swój zamiar dzięki uporowi, wbrew trudnościom i sprzeciwom; przeforsować własną wolę : {{/stl 7}}{{stl 10}}W końcu dopięła swego i dostała się na studia medyczne. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dobić [dopiąć] swego — {{/stl 13}}{{stl 7}} urzeczywistnić swój zamiar, osiągnąć zamierzony cel; dopiąć celu, dopiąć swego {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dopiąć — celu zob. cel 2. Dopiąć coś na ostatni guzik zob. guzik 2. Dopiąć swego zob. swój 1 …   Słownik frazeologiczny

• dopiąć — dk Xc, dopiąćpnę, dopiąćpniesz, dopiąćpnij, dopiąćpiął, dopiąćpięła, dopiąćpięli, dopiąćpięty, dopiąćpiąwszy dopinać ndk I, dopiąćam, dopiąćasz, dopiąćają, dopiąćaj, dopiąćał, dopiąćany 1. «zapiąć coś do końca, dokładnie, całkowicie» Dopiąć… …   Słownik języka polskiego

• dopinać — Dopiąć celu zob. cel 2. Dopiąć coś na ostatni guzik zob. guzik 2. Dopiąć swego zob. swój 1 …   Słownik frazeologiczny

• swój — 1. Dobić, dopiąć, przestarz. dokazać swego «osiągnąć zamierzony cel, pokonując trudności»: Moim marzeniem jest zobaczenie Nowej Zelandii i myślę, że uda mi się kiedyś dopiąć swego. Eurost 7/2000. 2. Dostać za swoje «zostać ukaranym, ponieść… …   Słownik frazeologiczny

• dokazać — dk IX, dokazaćkażę, dokazaćkażesz, dokazaćkaż, dokazaćał dokazywać ndk VIIIa, dokazaćzuję, dokazaćzujesz, dokazaćzuj, dokazaćywał 1. «osiągnąć zamierzony cel; dokonać, dopiąć czegoś» Pragnąć dokazać czegoś. Z trudem czegoś dokazać. ◊ Dokazać cudu …   Słownik języka polskiego

• byle — «spójnik» a) «przyłączający zdania lub ich części, oznaczające cel lub skutek, ku któremu zmierza czynność zdania nadrzędnego; wzmocnione aby, aby tylko; także: oznaczające warunek, zwykle pożądany» Bylem mógł, przyjadę. Poradzę sobie, bylebym… …   Słownik języka polskiego

• zdołać — dk I, zdołaćam, zdołaćasz, zdołaćają, zdołaćaj, zdołaćał książk. «potrafić coś zrobić, sprostać czemuś; podołać» Zdołał zapanować nad sobą. Zdołał dopiąć swego. Nie zdołał go przekonać. Nie zdołał mu w tym przeszkodzić …   Słownik języka polskiego

• żeby — 1. «spójnik (używany także z zakończeniami osobowymi: żebym, żebyś, żebyśmy, żebyście) łączący ze zdaniem nadrzędnym zdanie podrzędne» a) «wyrażające cel tego, o czym mowa w zdaniu nadrzędnym; aby» Spotkali się, żeby szczerze porozmawiać. Trzeba… …   Słownik języka polskiego

• nacisnąć [poruszyć] wszystkie sprężyny — {{/stl 13}}{{stl 7}} użyć wszelkich sposobów, żeby osiągnąć cel : {{/stl 7}}{{stl 10}}Poruszył wszystkie sprężyny, by dopiąć swego. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień